Profeti Adem dhe Havaja e nderuar e kërkuan njeri-tjetrin në tokë për vite me radhë. Njëkohesisht, ata vazhdimisht kërkonin falje prej Allahut. Madje Profeti Adem ishte aq shumë i penduar, sa për shume vite me radhë, prej turpit nuk e ngrinte dot as kokën qe të shihte drejt qiellit. Pas shume vitesh, Profetit Adem i terhoqi përsëri vëmendjen emri Muhamed (Paqja qofte mbi Të), që qëndronte përkrah emrit të Allahut. Iu kujtua se e kishte parë edhe një herë më parë të njëjtin emër, të shkruar mbi portën e Xhenetit, në krah të emrit të Allahut. Domethën, Ai njeri duhet të kishte një vlerë shumë të madhe për Allahun. Ndaj, Profeti Adem filloi t’i lutej Allahut duke përfshire emrin e Tij brenda lutjes: – O Allahu im i Madh! Na fal neve, mua dhe Havanë, për hir të robit tënd aq të dashur, që ia ke shkruar emrin pranë emrit Tënd, – iu pergjerua ai Allahut, duke i kërkuar që t’ia falte mëkatet.
Zoti ynë i Madh e pranoi këtë dua të sinqertë të Profetit Adem vetëm per hir të Profetit tonë të Dashur. Pa kaluar shume kohë, Profeti Adem dhe Havaja e gjetën veten bashkë në malin e Arafatit. Mandej, Allahu i Plotfuqishëm u dha atyre leje që te martoheshin. Ata lindën me dhjetëra fëmijë, të cilët ishin të gjithë binjakë. Kështu filloi rraca e njeriut, e cila do të vazhdojë të jetojë deri në fundin e botës.
Allahu u dergoi ketyre njerëzve profetë nga mesi i tyre, duke i berë ata më të drejtët, më të mirët dhe më të ndershmit ndër të gjithë njerëzit. Allahu i Madh, meqe i donte shumë robërit e tij, nuk donte që ata të futeshin në rrugë të gabuara. Ja, këta profetë i jepnin popujve të tyre këshilla të mira dhe i ndalonin ata që të benin gjera të gabuara. Profetët u mësonin njerëzve se ku dhe si ta adhuronin Allahun.