NDODHIA E ELEFANTIT
Ndërkohë, në Mekë po vinin haxhilerët për të shëtitur Qaben prej të katër anëve të botës. Mijëra njerëz që vinin, i siguronin këtij vendi të ardhura të shumta. Qyteti i Mekës dhe Qabeja ishin kthyer njëkohësisht të dyja në qendra të botës. Ndër njerëz kishte edhe nga ata që nuk ishin aspak të kënaqur nga vizitorët kaq të shumtë që kishte ky qytet.
Njëri prej këtyre ishte edhe Ebreheja. Për ta prishur imazhin e Qabes në sytë e njerëzve, ai ndërtoi një kishë tepër të madhe, të cilën e zbukuroi me ar, argjend dhe gurë të çmuar. Sipas tij, tashmë, ky ishte vendi që ia vlente të vizitohej. Ai mendonte se pelegrinët që shkonin për haxh në Qabe, do të ktheheshin aty për të pushuar. Kjo kishë, që si fillim pati shumë vizitorë, pak e nga pak filloi të harrohej. Mbi të gjitha, poetët arabë zunë të talleshin me Ebrehenë.
Ebreheja nuk i honepste dot, as ato që po i bënin arabët dhe as konkurimin e kishës së tij nga një ndërtesë tjetër. Koha kaloi, ndonëse ajo e nxori Ebrehenë të humbur. Njerëzit vazhdonin të zgjidhnin Qaben si vendin më të mirë për të vizituar. Ç’është më e veçanta, tashmë atë e vizitonin më shumë vizitorë se më parë. Ai duhej t’i gjente një zgjidhje shqetësimit që e kishte kapluar. Zgjidhja e vetme që i vinte nëpër mendje ishte ta rrëzonte Qaben.