NË SHTËPINË E MËNDESHËS
Atmosfera e vështirë dhe mbytëse që mbizotëronte në Mekë e pengonte rritjen e shëndetshme të fëmijëve. Ndërsa në shkretëtirë klima ishte më e pastër, uji më i ëmbël dhe mjedisi ishte më i lirë. Mbi të gjitha, në fshatrat e shkretëtirës flitej një arabishte më e bukur. Prandaj fëmijët e Mekës i jepeshin mëndeshave, të cilat vinin prej këtyre vendeve. Ato jetonin në fshatrat e shkretëtirave. Ato bëheshin mëndesha për fëmijët e vegjël në këmbim të dhuratave, parave apo edhe mallrave të tjera.
Fiset që jetonin në shkretëtirë zbrisnin në Mekë dy ose tri herë në vit. Ato i mbanin fëmijët e vegjël për dy deri në tre vjet për t’i kthyer përsëri tek familjet e tyre. Pranë Mekës gjendej një pllajë, në të cilën flitej një arabishte shumë e bukur. Në këtë vend që quhej Beni Bekr, fëmijëve u jepej një moral shumë i mirë. Mirëpo në atë kohë nëpër pllaja kishte një thatësirë të tejskajshme. Madje edhe kafshët që nxirreshin për të kullotur arrinin të gjenin shumë pak bar. Edhe qumështi i nënave ishte i pakët.
Gratë e Beni Bekrit kishin zbritur përsëri në Mekë atë vit. Ato do të merrnin fëmijë me vete që të siguronin pak më shumë të ardhura prej tyre. Njëra prej tyre ishte edhe Halimeja.
Mëndeshat kishin zbritur drejt Mekës në formë grupi. Halimeja, ngaqë kishte hipur mbi një gomar të vjetër në moshë, hyri e fundit në qytet. Pa humbur kohë ajo iu vu punës për të gjetur një fëmijë të përshtatshëm. Mirëpo ngaqë ishte vonuar, të gjithë fëmijët tashmë u ishin dorëzuar mëndeshave. Halimeja me Harithin, bashkëshortin e saj, u mërzitën shumë prej kësaj gjendjeje. Mirëpo fëmija më i bukur i Mekës kishte mbetur ende pa iu gjetur një mëndeshë.
Pak më vonë, Halimeja filloi të shëtiste rrugëve e mërzitur. Gratë e tjera i kishin ndarë mes tyre fëmijët e familjeve të kamura që prej shumë kohësh. Mirëpo nuk donte të kthehej pa marrë të paktën një fëmijë të vetëm. Teksa po ecte si e çoroditur, përpara i del gjyshi i Profetit tonë të Nderuar, Abdulmutalibi dhe i thotë:
-E kujt je ti moj bijë?
-Unë jam nga gratë e Beni Bekrit.
-Si quhesh?
-Kam dëgjuar se në Beni Bekr tregojnë një kujdes të veçantë për fëmijët. I mësojnë ata me moral të lartë, prandaj unë, o Halime, kam një ofertë për ty.
Halimeja po e vështronte Abdulmutalibin e habitur. Priste me padurim që të dëgjonte ofertën pa thënë asnjë fjalë. Gjyshi i Profetit, i çliruar, e vazhdoi bisedën prej aty nga e kishte lënë:
-Unë kam një nip jetim. I kërkova edhe mëndeshave të tjera që ta merrnin, por nuk e morën. Sikur të vije e ta merrje ti, e të bëheshe ti mëndesha e tij. Ku i dihet, ndoshta Allahu ju sjell pasuri dhe begati në shtëpinë tuaj.
Halimeja, e cila nuk donte të kthehej në vendin e saj pa marrë asnjë fëmijë, e pranoi. Mirëpo u largua për pak kohë që të bisedonte edhe një herë me burrin e saj. Pasi i rrëfeu Harithit ato që i kishin ngjarë, i tha:
-Kam dëshirë ta marr atë fëmijë. Nuk dua të kthehem pa marrë asnjë fëmijë me vete. Po të kthehem pa marrë asnjë fëmijë, do të turpërohem përpara grave të tjera të fisit. Tani më thuaj edhe ti mendimin tënd.
Harithi iu gjegj:
-Nuk ka asgjë që të na pengojë për ta marrë atë fëmijë. Ku i dihet, ndoshta Allahu e begaton shtëpinë tonë prej atij fëmije.
Kështu, burrë e grua ata u drejtuan për nga shtëpia e Abdulmutalibit. I treguan se e pranonin kërkesën e tij. Gjyshi i Profetit tonë të Nderuar u kënaq së tepërmi, prandaj e çoi Halimen menjëherë tek e ëma e fëmijës, Amina.
Në atë çast Profeti ynë i Nderuar ishte duke fjetur. Ishte rrethuar me një copë të mirë prej leshi të bardhë. Po flinte si një qingj i vogël mbi një mbulesë me thekë të bukura në ngjyrë të gjelbër. Përreth vinte një erë e mirë. Halimeja ndjeu një kënaqësi kur e pa këtë foshnjë. Nuk kishte parë kurrë më parë një fëmijë kaq të ëmbël. Ajo nuk kishte guxim që ta ngrinte prej gjumit. Megjithëse prej padurimit ia ngriti pak mbulesën e bardhë e i puthi duart e Tij të pambukta. Profeti ynë i Nderuar, që u zgjua prej kësaj puthjeje, i dha Halimes një buzëqeshje shumë të ëmbël. Në atë çast Halimes iu duk sikur donte vetëm këtë fëmijë, e asnjë tjetër. Tashmë edhe foshnja që nuk e kishin pranuar ishte bërë me një mëndeshë. Edhe mëndesha ishte bërë me një fëmijë të bekuar.
Halimeja, sapo filloi ta ushqente Zotërinë e Universit Paqja qoftë mbi Të!, filloi t’i shtohej qumështi që e kishte të pakët. Nga kjo ndodhi u habitën shumë, si ajo, ashtu edhe bashkëshorti i saj. Halimeja u ngroh aq shumë ndaj këtij fëmije të ndritshëm, sa kërkuan leje për t’u larguar pa e lëshuar fëmijën e saj prej krahëve.
Nëna jonë Amina u nda duke lotuar prej Djalit të saj të Ndritshëm. E pa mirë e mirë nga larg dhe zuri të qante.
Pasi kaluan një natë përjashta, ditën tjetër Halimeja me të shoqin vazhduan të bënin rrugën e mbetur. Halimeja qëndronte përsëri mbi gomarin e saj plak duke e mbajtur Fëmijën e Ndritshëm në krahë. Ai gomar, i cili rrugës për në Mekë ishte aq dembel dhe i ngathët, tani dukej sikur fluturonte. Madje aq shumë sa i la mbrapa të gjitha gratë e tjera. Gratë që nuk po e kuptonin se çfarë po ndodhte, i folën Halimes:
-O Halime, moj, a nuk është i njëjti gomar ky, me atë që erdhe për në Mekë? A nuk ishte ai një gomar shumë i dobët dhe ngordhalaq?
-Po, i njëjti gomar është, mirëpo as unë nuk e kuptoj se ç’është duke ndodhur. Madje shikojeni, unë as që po e ngas fare. Ngarend vetë me kaq shpejtësi.
Mbretin e Profetëve e njihnin të gjitha gjallesat që në vogëlinë e tij. Prandaj edhe ky gomar i dobët ishte entuziazmuar jashtë mase. Ai po mbante mbi kurrizin e tij Profetin tonë të Nderuar. Megjithëse njerëzit nuk e kuptonin shpejtësinë e gomarit, gomari e dinte mjaft mirë.
Falë hapave të shpejtë të gomarit, ata mbërritën shumë shpejt në pllajë. Që prej kohës që kishte ardhur ky fëmijë në këtë shtëpi po ndodhnin një sërë mrekullish. Kudo që të shkonin kafshët e Halimes, ato ktheheshin të ngopura dhe me shumë qumësht. Begatia që kishte nisur të lulëzonte në këtë shtëpi nuk gjendej në asnjë shtëpi tjetër të pllajës. Madje të parët e familjeve të tjera kishin filluar t’u bërtisnin barinjve që dilnin për të kullotur delet:
-Shikoni pak bagëtitë e Halimes! I kanë gjinjtë të fryra dhe barqet të ngopura. Ndërsa tonave u numërohen brinjët ngaqë janë pa ngrënë. Apo nuk i kullosni në të njëjtin vend.
Ndërsa çobanët sa herë që përballeshin me fjalë të tilla, përgjigjeshin:
-Betohemi që i kemi kullotur në të njëjtin vend. Bashkë me bariun e Halimes kemi qenë deri në mbrëmje.
-Gënjeni. Nuk i keni kullotur në të njëjtin vend. Bariu i Halimes shkon dhe i kullot ato në pllajat më të mira. Kurse ju shkoni për t’u argëtuar me njëri-tjetrin e pastaj ktheheni përsëri në shtëpi. Që këtej e tutje do t’i çoni atje ku i çon edhe ai, morët vesh? – ia kthenin ata të nevrikosur.
Biseda të tilla kalonin thuajse çdo ditë mes familjarëve dhe barinjve. Ndonëse bagëtitë e familjes ku qëndronte fëmija i shkëlqyer ktheheshin gjithnjë të ngopura prej asaj thatësire. Ndërsa kafshët e tjera ngjanin sikur do të ngordhnin urie nga çasti në çast.
DITA QË LINDI PROFETI MUHAMED
Ndodhitë e mrekullishme që nisën të ndodhnin në kohën e lindjes së Profetit nuk ishin të kufizuara vetëm brenda shtëpisë. Edhe në qiell po ndodhnin gjëra të çuditshme. Në Mekë jetonte një dijetar që merrej me shkencën e yjeve. Natën që lindi Profeti, atij i kishte bërë përshtypje një yll i ri, të cilin nuk e kishte parë kurrë më parë. Në mëngjes ai filloi t’u zinte rrugën Kurejshëve duke i pyetur:
-“A ju ka lindur mbrëmë ndonjë djalë në lagjen tuaj?”
-“Nuk e dimë”, – i thoshin ata.
-“Atëherë shkoni menjëherë dhe pyesni”, – i porositi ai, – “sepse dje kam parë yllin e lindjes së Profetit të fundit të Njerëzimit. Në shpinë Ai ka një shenjë që i takon pikërisht profetit të fundit.”
Kurejshët pyetën gjithandej dhe u kthyen përsëri tek dijetari hebre duke i thënë:
-“Dje ka lindur djali i Abdullahut, madje e ka edhe shenjën që ju na treguat.”
Hebreu që nuk donte t’u besonte veshëve deshi të shkonte e ta shikonte këtë fëmijë me sytë e tij. U bë si i çmendur kur e pa edhe shenjën me sytë e tij. U largua prej andej me vrap dhe bërtiste:
-Kurejshëve do t’u vijë një shtet i atillë që zëri do t’i shkojë prej skajit të Lindjes deri në atë të Perëndimit. Profetësia iku prej hebrenjve. Iku.
Pas lindjes, lajmi i mirë iu dërgua edhe gjyshit të foshnjës. Abdulmutalibi, i cili gjendej nëpër Qabe në atë kohë, me të dëgjuar këtë sihariq, rendi menjëherë drejt shtëpisë. E mori fëmijën në krahë dhe zuri ta puthte me dashuri. E mori fëmijën me gjithë djep dhe shkoi me të në Qabe për të falenderuar Allahun. Kur u kthye, nëna jonë Amina i tregoi për ëndrrën në lidhje me vendosjen e emrit të fëmijës, ndaj dhe e quajti Muhamed fëmijën e saj.
Një tjetër ngjarje që ndodhi teksa po lindte Profeti ynë i Nderuar ishte edhe shkatërrimi i katërmbëdhjetë shtyllave të pallatit mbretëror të persëve. Kisra, mbreti i tyre, së bashku me popullin e tij, pritën agimin për të mësuar se çfarë kishte ngjarë gjatë asaj nate. Kur u zgjuan, panë se katërmbëdhjetë shtyllat e pallatit ishin rrëzuar. Kisra mendoi të thërriste tempullarët e tij që t’i shpjegonin se pse kishin ndodhur të gjitha këto. Sapo ishin mbledhur priftërinjtë, kur ia behu një lajmëtar. Ai kishte ardhur të lajmëronte se ishte shuar zjarri, të cilin e adhuronin persët dhe që kishte shekuj të tërë që nuk shuhej. Kisra, me sytë e zmadhuar prej çudisë, iu drejtua kryepriftit:
-Ç’do të thonë të gjitha këto?
Kryeprifti, i cili së afërmi kishte parë një ëndërr, ktheu këtë përgjigje:
-Kam përshtypjen se në vendet arabe do të ndodhin ngjarje shumë të rëndësishme.
Pastaj, me të pyetur, ata gjetën një vend, ku mund t’i jepnin përgjigje gjithë këtyre gjërave që po ndodhnin. Ky ishte një magjistar sirian me emrin Satiha, i cili nuk kishte kocka dhe e kishte kokën shumë më sipër trupit të tij.
Përgjigja e tij ishte e qartë dhe e shkurtër:
-Do të nisë të zbresë kumtim prej qiellit me ardhjen e profetit të fundit, ndërsa Perandoria Perse, pas Perandorit të XIV, do të fshihet nga Historia.
Me të vërtetë, pas kësaj ndodhie kaluan plot gjashtëdhjetë e shtatë vjet. Për sa kohë që në krye të vendit ishte Kisra i katërmbëdhjetë, fjalët e Satihut dolën të vërteta dhe pa asnjë lloj mangësie.
Përveç këtyre, atë natë u thyen edhe shumë idhuj që gjendeshin në Qabe duke u rrëzuar vetvetiu. Saora, u panë gjithashtu që prej qiellit binin yje me tufa. Aq shumë, sa disa njerëz menduan se këto yje do t’u binin njerëzve mbi koka.
DITËLINDJA E BEKUAR
Pas kësaj ëndrre, nëna jonë Amina filloi të qetësohej duke pritur lindjen e fëmijës së saj. Sa më shumë të mendonte për lindjen e kësaj fëmije të bekuar, aq më pak pikëllohej nga mungesa e Abdullahut.
Dita e mezipritur, ajo ditë që të gjitha gjallesat mezi e prisnin, erdhi më në fund. Tashmë në botë do të mirëpritej ardhja e Profetit të Fundit. Çasti i gëzuar kishte ardhur, ndërsa dhimbjet e lindjes kishin nisur.
Në ato çaste, nëna jonë Amina dëgjoi një zë. Një zë që e trembi shumë. Pak më vonë kishte ardhur një zog i bardhë, i cili i kishte ledhatuar kurrizin. Që prej atij çasti, ajo nuk ndiente as shqetësim dhe as frikë prej asgjëje. Ajo piu sherbetin që iu servir dhe menjëherë fytyrën e saj e pushtoi një shkëlqim dhe sakaq dhimbja e saj mori fund. Edhe shtëpia u mbush plot me dritë dhe shkëlqim. Për shkak të kësaj drite, edhe muret e shtëpisë ishin bërë të pashikueshme. Asaj për një çast iu shfaqën para syve sarajet e Kisrës dhe kështjellat e Sirisë dhe Bagdadit. Tashmë Profeti ynë kishte ardhur në jetë.
Nëna jonë Amina, e cila e kuptoi që djali kishte lindur, deshi ta shihte menjëherë foshnjën e saj të bekuar. U ngrit pak prej shtratit dhe ç’të shihte; djali i saj ishte në sexhde dhe mbante lart gishtin e dëftimit.
Nënë Fatimeja, njëra prej grave që ndihmuan në lindjen e Profetit tonë të Nderuar, e cila gjendej aty, po i shihte të gjitha thuajse e habitur. Teksa e mori Profetin tonë për ta vendosur në djep, ajo dëgjoi një engjëll tek i thoshte:
– “O Fatime! Atë e pastruam dhe e veshëm ne.”
Pastaj një tjetër zë:
“Lindi Muhamedi! Merreni dhe shëtitini Atij çdo vis, nga Lindja deri në Perëndim. Le ta shohë Atë i gjithë Universi.”
Në atë çast, një engjëll e mori Profetin tonë prej djepit dhe u largua. Por pa kaluar shumë kohë, ai u kthye përsëri.
Atë natë, brendia e shtëpisë dhe e gjithë bota ishin krejtësisht të ndriçuara. Yjet që ishin në qiell ishin afruar aq shumë me tokën, sa nënë Fatimeja mendoi se do të preknin tokën. Përreth kishte aroma shumë të mira. Të gjitha këto i kishte parë nëna e Profetit bashkë me dy gratë e tjera që kishin ndihmuar në lindjen e fëmijës.
Në shpinën e fëmijës së ndritshëm, në një vijë me zemrën gjendej vula e profetësisë. Kjo ishte një shenjë, e cila ishte dhënë si sihariq që më parë për ardhjen e Profetit në kohën e fundit. Ajo ishte një ditë e hënë dhe ishte dita e njëzetenjëtë e prillit. Ishin orët e para të agimit. Kishin kaluar vetëm pesëdhjetë-pesëdhjetë e pesë ditë prej ndodhisë së elefantit. Ishte viti 571. Krenaria e Njerëzimit e nderoi njerëzimin me ardhjen e Tij pikërisht në atë ditë.
BABAI QË NUK ARRITI TA SHIHTE TË BIRIN
Abdulmutalibi ishte tepër i gëzuar që e kishte martuar djalin e tij Abdullahun. Edhe ai si çdo gjysh, nisi të imagjinonte se si kjo çerdhe e re do të jepte frutat e saj, të cilët do të ishin nipërit e tij. Mendonte se ndoshta Abdullahu do të kishte shumë fëmijë dhe ai do t’i donte shumë ata.
Pak ditë pas martesës, nuri që gjendej në fytyrën e Abdullahut kaloi në atë të Aminës. Domethënë, tashmë kjo nënë e nderuar ishte shtatzënë me Profetin tonë të Dashur. Tërë Universi po priste ardhjen në jetë të Krenarisë së Njerëzimit.
Abdullahu merrej me tregti që të mirëmbante familjen e tij. Katër muaj para se të lindte i biri, ai shkoi në anët e Sirisë për të bërë tregti. Kur po kthehej, u sëmur në Medinë, duke mos e vazhduar dot rrugën më tej. Prandaj, Abdullahun e lanë në Medinë pranë dajëve të tij.
Karvani kishte ardhur në Mekë, prandaj lajmi për gjendjen e Abdullahut mbërriti deri tek Abdulmutalibi. Ai dërgoi një nga djemtë e tjerë, Harithin, për ta marrë. Harithi do ta ndihmonte vëllanë e tij që të kthehej në Mekë. Doktorët më të mirë të Mekës dhe viseve përreth do të mundoheshin që ta shëronin. Por sa keq që lajmi që mbërriti prej andej ishte akoma më i hidhur se i pari. Profeti ynë e kishte humbur babanë e Tij ende pa ardhur në këtë botë. I ati i Profetit kishte ikur pa e parë dhe pa e mbajtur qoftë edhe një herë të vetme në prehër djalin e tij të shndritshëm, Krenarinë e Njerëzimit.
Ky lajm i keq nuk kishte mërzitur vetëm Abdulmutalibin dhe Aminën, por të gjithë Mekën. Sepse Abdullahu ishte djalë i drejtë, i dashur dhe i ndershëm. Nuk kishte njeri që nuk e donte. Mbi të gjitha, ai ishte ende shumë i ri në moshë. Por ç’t’i bësh që ajo që kishte ngjarë ishte veç paracaktimi i Allahut.
Lotët e Aminës së pikëlluar nuk pushuan për ditë me radhë. Rrinte pa ngrënë e pa pirë. Po shkrihej nga dita në ditë sikur të ishte një qiri. Lotët e saj do t’i pushonte veç Profeti ynë i Nderuar, Muhamedi Paqja qoftë mbi Të! duke ardhur në jetë vetëm dy muaj pas kësaj fatkeqësie.
Tre muaj para se të lindte, nëna jonë Amina, kishte parë një ëndërr. Ishte njëra nga ato netët, në të cilat ajo ishte shumë e mërzitur. Qetësimi më i mirë që kishte ishte fëmija që do të lindte. Dikush, që i doli në ëndërr, i tha, “O Amina! Ta dish se ti Amina je shtatzënë me njeriun më të mirë të të gjitha botëve. Kur ta lindësh, emrin vendosja Muhamed.”
SI E RRËFEN KURANI “NDODHINË E ELEFANTIT”?
Këtë mrekulli të qartë, e cila ndodhi plot pesëdhjetepesë ditë para se të lindte Profeti ynë i dashur, Allahu i Madh e ka bërë të ditur edhe në Kuranin Famëlartë, në suren Fil, Elefanti:
Bismil’lâhi Rrahmâni Rrahîm
Vallë, a nuk ke dëgjuar ti se si bëri Zoti yt me njerëzit e elefantit?
A nuk ua prishi atyre kurthin,
duke dërguar kundër atyre tufa zogjsh,
të cilët i gjuajtën me gurë prej baltës së pjekur?
Dhe kështu, i bëri si byk i ngrënë.
ZOGJTË EBABIL
Teksa Ebreheja me ushtarët e tij po mendonin për shkakun e kësaj pagjasësie, nga drejtimi i detit filluan të vinin zogjtë ebabil. Çdo zog mbante nga tre gurë, një në sqep dhe dy në kthetra. Këta zogj që i ngjanin pulëbardhave i lëshonin gurët në madhësinë e lajthive nga sipër drejt e në kokat e ushtarëve. Çdo ushtar, të cilit i binte ose e prekte një prej këtyre gurëve, binte menjëherë i pajetë në tokë. Edhe vetë Ebreheja ishte një nga ata që u godit prej gurëve.
Prej gurit që e goditi, Ebrehesë iu thanë duart, krahët dhe këmbët sikur të kishin qenë gjethe të thara. Dy ushtarë u munduan ta nxirrnin prej fushës së luftës, por për një kohë tepër të shkurtër atij iu thanë të gjitha organet duke iu kthyer në dhé. Ai ndenji gjallë derisa iu tha edhe zemra. Dhe pasi iu tha edhe zemra, ai u kthye i tëri në pluhur.
Si një përfundim mrekullor, ishte vetëm Mahmudi ai që shpëtoi gjallë nga të gjitha gjallesat që gjendeshin aty.
Ngaqë në këtë luftë mori pjesë edhe një elefant, kjo ndodhi mori emrin “Ndodhia e elefantit”.
Allahu i pastroi trupat e të vdekurve duke prurë një shi të madh e të stuhishëm, i cili pruri përmbytje të shumta. Kështu, pa lindur Profeti, ky vend i shenjtë shpëtoi prej një rreziku tepër të madh.
MAHMUDI NUK ECËN DREJT QABES
Një ditë Ebreheja me ushtrinë e tij filluan të përgatiteshin që në mëngjes. Tashmë po pritej vetëm urdhri i prijësit të keqbërësve. Mahmudi u ul në gjunjë sapo u dha urdhri për të filluar. Megjithëse u munduan shumë, ata nuk ia dolën dot që ta ngrinin. Madje filluan t’ia gjakosnin këmbët duke e goditur me shtiza. Kur e drejtonin në drejtim të kundërt me Qaben, ecte, madje edhe duke vrapuar, ndërsa kur e drejtonin nga Qabeja, ai ulej në tokë sikur t’i kishte dalë shpirti prej vendit.
A DO TË RRËZOHET QABEJA?
U përgatit një ushtri e madhe. Brenda ushtrisë ishte edhe një elefant me emrin Mahmud. Në krye të radhëve të ushtrisë qëndronin Ebreheja me elefantin e tij, Mahmudin. Erdhi koha që ata iu afruan hyrjes së qytetit të Mekës. Aty ata vodhën edhe devetë e Abdulmutalibit, të cilat ishin duke kullotur.
Ebreheja e thirri kasnecin e tij, të cilin do ta dërgonte në Mekë për të biseduar me prijësin e Mekës:
-Tani më dëgjo mirë dhe transmetoja fjalë për fjalë prijësit të Mekës këto që po të them, – e porositi Ebreheja lajmësin e tij.
-Patjetër imzot, ia ktheu kasneci i bindur!
-Këtu nuk kemi ardhur për të luftuar. Kemi ardhur për të shkatërruar Qaben, që ju e mbani si vend adhurimi. Ne nuk duam të derdhim gjakun e askujt për aq kohë sa nuk del askush që të na pengojë në rrugën tonë.
Kasneci që mori këto urdhra u nis menjëherë në drejtim të Mekës. Ai ia transmetoi Abdulmutalibit, që ishte në krye, një për një, të gjitha ato çfarë i kishte porositur mbreti i tij. Sapo kasneci e mbaroi fjalën, përreth ra një heshtje e plotë.
Ata që ndodheshin aty zunë të prisnin përgjigjen që do të jepte Abdulmutalibi. Meka nuk e kishte fuqinë e mjaftueshme për t’u përballur me këtë ushtri kaq të madhe. Më në fund, qetësinë mbizëtoruese e thyen fjalët e Abdulmutalibit tek i thoshte kasnecit të Ebrehesë:
-As ne nuk duam të luftojmë me Ebrehenë, por dijeni mirë se kjo ndërtesë e shenjtë i takon Allahut. Vetëm Ai mund ta shpëtojë Qaben prej shkatërrimit. Nëse Ai nuk e ruan këtë ndërtesë, e cila është bërë enkas për Të, atëherë ne nuk mund të bëjmë asgjë kundër vullnetit të mbretit tuaj.
Pak pasi u takua me kasnecin e Ebrehesë, Abdulmutalibi shkoi vetë për tek Ebreheja. Pamja madhështore dhe e hijshme e Abdulmutalibit e ndikoi Ebrehenë së tepërmi. U çua në këmbë dhe e priti gjyshin e Profetit duke e pyetur për qëllimin e tij. Mes tyre kaloi kjo bisedë:
-Ushtarët e tu, teksa vinin për këtu, më kanë vjedhur dyqind deve. Unë po shkoja për t’i marrë.
-Kur të pashë për herë të parë mendova se ishe trim. Unë po të them se kam ardhur për të rrëzuar Qaben, që është vendi yt i adhurimit dhe i të parëve të tu, ndërsa ti më thua se të kanë vjedhur devetë.
-Unë jam pronari i deveve, ndërsa i zoti i Qabes është Allahu.
Këto fjalë e tërbuan Ebrehenë duke e bërë atë që të bërtiste:
-Jepjani devetë këtij. Asgjë nuk mund të më ndalë që ta shkatërroj Qaben!
Abdulmutalibi, i cili nuk e kishte prishur gjakun gjatë tërë bisedës:
-Mua, kjo as që më intereson. Ja tek e keni Qaben, ja edhe rrugën, – u tha duke u larguar bashkë me devetë e tij drejt Mekës.
Abdulmutalibi dha fjalën se do t’i jepte ato deve si sadaka, me qëllim që Qabes të mos i ndodhte asgjë. Gjithashtu u kërkoi të gjithëve që ta boshatisnin qytetin përpara se të vinin keqbërësit. Banorët e dëgjuan fjalën e tij duke dalë prej qytetit ose duke u fshehur nëpër male.
NDODHIA E ELEFANTIT
Ndërkohë, në Mekë po vinin haxhilerët për të shëtitur Qaben prej të katër anëve të botës. Mijëra njerëz që vinin, i siguronin këtij vendi të ardhura të shumta. Qyteti i Mekës dhe Qabeja ishin kthyer njëkohësisht të dyja në qendra të botës. Ndër njerëz kishte edhe nga ata që nuk ishin aspak të kënaqur nga vizitorët kaq të shumtë që kishte ky qytet.
Njëri prej këtyre ishte edhe Ebreheja. Për ta prishur imazhin e Qabes në sytë e njerëzve, ai ndërtoi një kishë tepër të madhe, të cilën e zbukuroi me ar, argjend dhe gurë të çmuar. Sipas tij, tashmë, ky ishte vendi që ia vlente të vizitohej. Ai mendonte se pelegrinët që shkonin për haxh në Qabe, do të ktheheshin aty për të pushuar. Kjo kishë, që si fillim pati shumë vizitorë, pak e nga pak filloi të harrohej. Mbi të gjitha, poetët arabë zunë të talleshin me Ebrehenë.
Ebreheja nuk i honepste dot, as ato që po i bënin arabët dhe as konkurimin e kishës së tij nga një ndërtesë tjetër. Koha kaloi, ndonëse ajo e nxori Ebrehenë të humbur. Njerëzit vazhdonin të zgjidhnin Qaben si vendin më të mirë për të vizituar. Ç’është më e veçanta, tashmë atë e vizitonin më shumë vizitorë se më parë. Ai duhej t’i gjente një zgjidhje shqetësimit që e kishte kapluar. Zgjidhja e vetme që i vinte nëpër mendje ishte ta rrëzonte Qaben.
MARTESA E BEKUAR
Kur ndodhi kjo ngjarje, Abdullahu ishte një djalosh shumë simpatik. Atij i kishte ardhur mosha që të martohej. Nuri i Profetit Muhamed ia kishte shtuar Atij bukurinë që gjithnjë e shoqëronte. Meqë ishte kështu, shumë vajza dëshironin të martoheshin me të.
Në ato ditë, edhe Abdulmutalibi donte që ta martonte me vajzën e ndonjë familjeje me moral të lartë, të fisme dhe të ndershme. Nuk kaloi shumë kohë dhe kjo dëshirë iu plotësua. U zgjodh Amina, e cila ishte e njëjtë me Abdullahun nga çdo anë dhe për të iu kërkua dora prej babait të saj.
Babai i Aminës, Vehbiu, u gëzua shumë dhe prej gëzimit tha:
-“Para ca kohësh, nëna e Aminës pati parë një ëndërr. Sipas atyre që na tregoi, në shtëpinë tonë kishte hyrë një nur dhe shkëlqimi kishte mbushur krejt Gjithësinë. Edhe unë, sot, pashë në ëndërr gjyshin tonë, Profetin Ibrahim, i cili më tha, “E martova vajzën tënde Aminën me Abdullahun, të birin e Abdulmutalibit. Prandaj pranoje këtë kërkesë. Kam që prej mëngjesit që jam i ndikuar prej kësaj ëndrre, andaj kam që prej mëngjesit që po ju pres.”
Pas këtyre fjalëve, gjyshi i Profetit tonë të Nderuar, i lumturuar filloi të shprehte gëzimin e tij të papërmbajtshëm:
-“Allahu ekber, Allahu ekber.”
Pak kohë pas kësaj ndodhie u krye edhe martesa e nënës dhe babait të Profetit tonë. Kur u bë martesa, babai i Profetit tonë ishte njëzet e katër vjeç, ndërsa nëna ishte katërmbëdhjetë vjeçe.