GOMARI FATBARDHË
Fshatarët i kishin lëshuar gomarët për të kullotur. Pas pak, me ta u bashkua edhe gomari i Halimes. Gomarët e tjerë iu mblodhën menjëherë rrotull dhe nisën ta pyesnin:
“Ç’ndodhi atë ditë me ty?”
“Na e kalove të gjithëve, o vëlla! Si munde me këtë moshë që ke?”
“Vërtet, megjithëse je më i moshuari ndër ne, na e kalove!”
Gomari i Halimes u foli shokëve që e shihnin me kërshëri:
“As unë s’e di, o vëllezër! Gjithçka ndodhi pas asaj dite. Kur po shkonim për në Mekë, ecja pas jush i dobët e i pafuqishëm, por kur po ktheheshim, më dukej vetja si luan! Isha bërë i ri si qëmoti! As vetë s’po e kuptoja se ç’kishte ngjarë me mua!”
Fjalën e mori një gomar i moshuar. Ai foli rëndë-rëndë:
“Që prej shumë kohësh po i shërbejmë fisit Sad. I çojmë ata në Mekë e i kthejmë prapë nëpër shtëpi. Ata marrin me vete fëmijët e porsalindur të mekasve për t’i mëkuar, ushqyer e rritur të shëndoshë në klimën e freskët të fshatit tonë malor. Veç kësaj, edhe për t’u mësuar ta flasin bukur arabishten. Por kurrë gjer më sot nuk jemi bërë dëshmitarë të një ndodhie si kjo e fundit!”
“Edhe të zotët tanë nisën të dyshojnë atë ditë në kthim për ty. Ata bisedonin mes tyre: “More, po ky është gomari i Halimes që zbriti bashkë me ne në Mekë? S’po e njohim dot! Sikur s’është ky! Sikur është bërë tjetër!” Të lutemi na trego që në krye se ç’ndodhi atë ditë me ty!” e pyeti një gomar tjetër.
Gomari i Halimes nisi të tregojë:
“E dini, të zotët e mi, Halimeja dhe i shoqi, ishin njerëz të varfër. Mua më hipnin me radhë. Shëndetin tim, po, e njihni shumë mirë! Prandaj atë ditë mezi arritëm në Mekë pas ju të gjithëve!
Gjersa arritëm ne, të gjithë fëmijët e vegjël ishin marrë nga mëndeshat. Zonja ime, Halime, nisi të sorollatej e zymtë nëpër sokakët e Mekës.
Diku u përball me një burrë plak të quajtur Abdulmutalib. Ai i propozoi Halimes të kujdesej për të nipin jetim që e kishte me vete. Bebja ishte shumë i bukur. Dukej qartë që plaku e donte shumë dhe ndjehej i lumtur për të!
Halimeja e pranoi propozimin, hipi mbi mua dhe e mori fëmijën në prehër. Unë e ndjeva se u gjallërova. Po më dukej vetja i ri e i fortë! Dhe u nisëm për t’u kthyer në fshat. Megjithëse ndodheshim shumë pas jush, ju arritëm e jua kaluam!”
Një gomar i zi tha duke tundur kokën:
“Hëmmm! Kjo, o vëlla, ka të bëjë vetëm me fëmijën! Siç duket, ai fëmijë është shumë i mbarë e i bekuar!”
Gomari plak shtoi:
“Edhe unë kështu mendoj! Pa shihni! Ndërsa delet e zotërve tanë mezi mbajnë veten nga uria, delet e Halimes duken shumë të ngopura e me gjinjtë të fryrë nga qumështi!”
Një gomar tjetër u hodh e tha:
“Siç duket, të zotët tanë nuk e kuptuan atë ditë se ai fëmijë jetim e i varfër ishte i mbarë e i bekuar. Nja dy ditë më parë dëgjova tim zot t’i bërtiste çobanit siç kishin nisur t’u bërtisnin pas asaj dite edhe fshatarët e tjerë: “Pse nuk i kullotni dhentë atje ku kullosin edhe dhentë e Halimes?” Kurse çobani e kundërshtonte duke i thënë se kullotat ishin njëlloj kudo.”
Duke tundur veshët, gomari i Halimes tha:
“Po, po, e di! Çobanët erdhën dhe e pyetën time zonjë, Halimen, se ç’ishte kjo punë. Ajo u tha: “Për Zotin, kjo s’është punë bari e kullote! Kjo është një e fshehtë e Zotit! Çdo gjë filloi atë ditë sapo morëm udhën e kthimit nga Meka”!”
Gomari plak tha:
“Kjo gjë duket sheshit, o vëllezër! Të zotët tanë atë ditë u shtynë me njëri-tjetrin se kush të merrte më parë fëmijët e të pasurve, kurse atij jetimit të varfër askush s’ia hodhi sytë. Ndoshta prandaj Zoti po i ndëshkon tani! Vetëm Halimes i doli kaq e mbarë fëmija!”
Gomarët teksa bisedonin, prisnin të zotët të ktheheshin nga lutja e shiut për të cilën kishin dalë.
Kishte shumë që në gjithë zonën ku ndodheshin livadhet, kullotat dhe fshati i fisit Sad, nuk binte shi. Kudo sundonte thatësira. Edhe atë ditë, banorët e fshatit kishin dalë përsëri për lutjen e shiut të prirë nga një orakull.
“U bënë shumë orë që të zotët tanë kanë dalë për në lutjen e shiut”, tha gomari plak. “Ç’thoni, o vëllezër, a do të bjerë shi?”
“Shumë mirë bëhet po të bjerë”, ia priti një gomar tjetër. “Pa shihni se ç’na këputi thatësira! Të gjitha bagëtitë veç atyre të Halimes u dobësuan shumë. U përmallëm për një pikë ujë!”
Gomarët dolën në një vend nga mund t’i shihnin të zotët atje larg që kishin dalë për lutje. Gomarët vazhduan të shihnin të heshtur e të mërzitur. Kaloi një farë kohe kështu, në heshtje, kur njëri prej tyre tha:
“Ooo, pa shihni! Ajo gruaja që po vjen, a s’është Halimja?”
“Po, po, ajo është! Pse, vallë, e ka lënë lutjen dhe është kthyer?”
“Shihni, hyri në shtëpi!”
Gomarët po prisnin se ç’do të ndodhte.
“Ja ku doli!”, thirri një gomar tjetër. “Në duar ka atë fëmijën e bukur. Po kthehet për te grumbulli i njerëzve. Fëmijës i ka hedhur mbi fytyrë një copë të bardhë për ta mbrojtur nga dielli i nxehtë.”
“Në të vërtetë, nuk ka nevojë për atë mbulesë! Pa shihni atë renë që u rri mbi krye e i ndjek nga shkojnë? Reja u bëka hije fëmijës dhe Halimes!”
“Si thoni ju, ç’do ta bëjnë fëmijën?”, pyeti një gomar shokët.
“Siç duket, njëri nga fshatarët e ka kuptuar mbarësinë e fëmijës dhe i ka thënë orakullit.”
“Po, po!”, thirri një gomar i ri. “Halimja ia dha fëmijën orakullit.”
Orakulli kishte filluar të lutej me zë të lartë. Fjalët e lutjes së tij dëgjoheshin gjer te vendi ku ndodheshin gomarët. Ata i ngritën veshët të dëgjonin më mirë.
“O njerëz! Ky është fëmija prej Meke që i solli begati shtëpisë që e mori! Le t’i lutemi Zotit që, për dashurinë për këtë fëmijë të vogël të bekuar, të na lëshojë shi!”
Njerëzit e morën në mes fëmijën e jashtëzakonshëm, ngritën duart me pëllëmbët të hapura drejt qiellit dhe nisën t’i luten Zotit së bashku. Ndërkaq, njëri prej gomarëve vuri re një ndryshim dhe u foli shokëve me zërin që i dridhej nga tronditja:
“Pa shihni se si po zmadhohet reja që i bënte hije djalit!”
Nuk shkoi shumë dhe qiellin e mbuluan re të dendura. Njerëzve u ishte zgjuar shpresa. Sytë nisën t’u qeshnin. Por, kur nisën të binin pikat e para, ata filluan të lëshonin klithma gëzimi të papërmbajtur. Lutja u ishte pranuar! Ata po bërtisnin sikur të kishin parë shi për herë të parë:
“Shi, shi! Po bie shi!”
Për hir të dashurisë së Zotit për atë fëmijë të bekuar, mbi tokën e tyre të tharë e të zhuritur, po binte shi që sillte me vete mëshirë, jetë e begati!
Gomari plak iu kthye gomarit të Halimes dhe i tha:
“Po, po, s’ka dyshim se ky fëmijë është krejt i ndryshëm nga fëmijët e tjerë! Ai është shumë i bukur e i mbarë!”
Pas shiut, të gjithë qeshnin të lumtur. Shiu vazhdoi me ndërprerje një javë të tërë. Toka u ngop me ujë, natyra u gjallërua sërish. Bari u ringjall, të mbjellat e ngritën kokën lart, livadhet u gjelbëruan e u mbushën me lulet erëmira të malit!
Fëmija i bekuar që e quanin Muhamed, qëndroi në shtëpinë e Halimes gjersa u bë katër vjeç. Sa qe atje, begatia dhe mirëqenia në shtëpinë e Halimesë dhe të të gjithë banorëve të atij fshati kurrë nuk u pakësuan!
Profeti i ardhshëm, Muhamedi, ishte i ndryshëm nga të tjerët qysh në moshë të vogël. Ai ishte i drejtë, i edukuar, serioz dhe me moral të lartë. Bashkëmoshatarët dëshironin shumë të bënin shoqëri me të. Kur u rrit sa mund të bënte ndonjë punë, së bashku me vëllanë e gjirit, Abdullahun, nisi të kulloste dhentë e disa shtëpive pranë. Gjatë kohës që u rrit pranë tyre, Halimja dhe i shoqi e deshën Muhamedin me një dashuri të madhe, por, kur mbushi katër vjeçët, e kthyen, ndonëse me hidhërim, në Mekë tek e ëma, Amine.
A e kuptuat ngjarjen?
- Pse shkoi Halimja në Mekë?
- Si hyri gomari i Halimes në Mekë e si doli që atje për t’u kthyer në fshat?
- Pse dhentë e Halimes ishin të ushqyer e të shëndoshë, ndërsa dhentë e fshatarëve të tjerë të paushqyer e të dobët?
- Kur u pranua lutja e fshatarëve për shi?
- 5. Po ju, a bëni lutje shpesh? Pse luteni dhe ç’kërkoni?