TRE PRINCA
Një mbret na kishte tre djem, njëri më trim se tjetri, të tre bujarë dhe mjaft të kuptueshëm. Princat kishin shumë dëshirë që të njihnin vendin që i ati drejtonte, andaj, një ditë, vendosën që të bënin një shëtitje në mbarë vendin, për të parë më nga afër se si ecnin këto punë.
Teksa princat po i puthnin dorën të atit, mbreti u dha atyre këtë këshillë:
– Shkoni ku t’ju dojë e bardha zemër; Zoti ka për t’ju ndihmuar. Mirëpo, gjatë rrugës gjendet një kështjellë me emrin “Hyshruba”, e cila i çmend fort pas vetes mendjet që lidhen fort pas saj. Më e mira e të mirave është që të mos shkoni atje. Qëndroni larg prej asaj kështjelle që i ka muret të mbushura me piktura që të marrin mendtë e kokës!
Në të vërtetë, nëse nuk do të ishte babai ai që ia përmendi, atyre as do t’u shkonte ndërmend për të… Mirëpo këshillimi i detajuar i babait ia shtoi atyre në cak kureshtjen. Ca më tepër ishte ndalimi ajo që i shtynte të mendonin për të kundërtën.
Princat u nisën pikërisht për në kështjellën e “Hyshrubas”, derisa më në fund mbërritën në muret e saj. E gjitha ishte me të vërtetë e zbukuruar me piktura.
Kjo kështjellë kishte dhjetë porta, pesë që hapeshin ndaj detit, dhe pesë të tjera ndaj tokës.
Princat u mahnitën prej pikturave të shumta që qëndronin nëpër mure. Mes tyre ata i tërhoqi një pikturë tejet tërheqëse. Të tre u mahnitën përballë asaj pikture marramendëse. Ajo i bëri ata që të zhyteshin në fantazi të paimagjinueshme. Princat, që u dashuruan pas kësaj pikture, filluan të kërkonin se kush ishte piktori i saj.
Si fillim, ata pyetën një burrë plak që gjendej brenda kështjellës.
– Kjo është piktura e vajzës së mbretit të Kinës, me të cilën janë dashuruar me mijëra ashikë që vazhdojnë edhe sot e kësaj dite të përvëlohen për të. Kjo shërbeu që t’i hidhte barut zjarrit të kureshtjes që ajo pikturë kishte ndezur brenda tyre, – iu përgjigj ai.
Të tre princat vendosën të shkonin në Kinë, andaj u nisën menjëherë për rrugëtimin e largët që i priste. Të tre princat, me të mbërritur në Kinë, u fshehën në një vend të sigurt në afërsi të pallatit mbretëror kinez. Pa kaluar shumë kohë, më i madhi prej tyre i tha vëllezërve të tij, se duhet të dilnin prej aty e të shkonin menjëherë përpara mbretit të atij vendi. Mirëpo vëllai i mesëm dhe i vogli ishin të mendimit se duhet të prisnin edhe pak. Por më kot, vëllai i madh nuk i dëgjoi ata dhe u nis menjëherë për në pallatin e mbretit. Me të dalë përballë mbretit, ai filloi t’i qante atij hallin që e kishte gjetur.
Mbreti i Kinës jo se nuk e kishte marrë vesh se kishin ardhur tre princa dhe me çfarë qëllimesh kishin ardhur. Që më parë ai kishte pyetur dhe e kishte mësuar sakaq synimin e tyre, andaj ai i kishte marrë të gjitha masat e nevojshme. Ai me ta mësuar nga vetë goja e princit arsyen pse kishte ardhur, u dha urdhër ushtarëve të tij që ta vrisnin.
Kaloi një kohë e gjatë që princi më i madh nuk po kthehej. Vëllai i mesëm, ngase edhe vëllai i vogël ishte i sëmurë, u nis i vetëm për të shkuar në varrimin e vëllait të tij. Ndërkohë, mbreti që tani pa një tjetër person nga e njëjta familje filloi të gjente rrugët për ta kapur. Fati i vëllait të dytë ishte i ngjashëm me atë të të parit. Tanimë vëllai i vogël ishte i vetëm dhe fare fillikat.
Saora, princi i mençur që e kishte kuptuar që ajo pikturë nuk ishte me të vërtetë e vajzës së perandorit, por thjesht një kurth i tij, u largua menjëherë për t’u kthyer në pallatin e babait të tij.
“Ata që shesin sende që nuk kanë kurrfarë vlere dhe që nuk ngjajnë aspak me asgjë të vërtetë, të marrin mendjen veç me gjullurdi dhe shamatë.”